الان مصاحبه ی شيرين عبادی را در CNN مي ديدم. يه احساس خيلی قشنگ يواش يواش می ره زير پوست آدم. نمی دونم چيه؟ افتخاره؟ غروره؟ سربلنديه؟ يه ترکيبی از همه شون. با خودم فکر می کنم که ما هم بالاخره داریم بعد از اين همه مدت سرمون را از اون زير زيرا مياريم بالا، که ما هم هستيم، ما هم می تونيم و ما اون کشور عقب مونده ی جهان سومی که تصور اکثر مردم دنياست نيستيم. ما هم می خواهيم نفس بکشيم، با تمام وجود و احساس خفگی نکنيم.